αγαπώ σαν σκύλος
περιμένω στις εννιά γραμμές του σταθμού της σιμπούγια
έξοδος αθηνάς
-αν ήταν κόκκαλο η αγάπη θα την έθαβα-
κι όλα τα τραίνα φτάνουν άδεια
έχω μύτη σκύλου
βρίσκω τα ίχνη σου στις κυλιόμενες
τ’ ακολουθω ως την πλατεία
συμβολή αθηνάς με ομόνοια
σκάβω στους πρόποδες του περιπτέρου
έχω μάτια σκύλου
και πάντα, πάντα θα πεινάω
για ένα χαμόγελο γεμάτο αλάτι
γαμώτο, παλι με βασανίζουν
οι δαλτονικοί μου πόθοι
έχω κεφάλι σκύλου
κυλιέμαι στο πεζούλι της αιόλου
η κάθε μέρα με πονάει σαν βδομάδα
με κάθε ανάσυρση χαδιού ανατριχιάζουν
οι σκαληνές μου αναμνήσεις