της βρήκαν στις πλάκες
μια αγάπη σχεδόν αυτοάνοσο
φιλί φλεγμονώδες στο φρύδι
με τ' άλλο μάτι κοιτάει την πόρτα
οι δρόμοι έξω πιο μαύροι απ' τη θάλασσα
ζυγίζει στη γλώσσα
αυτό που θέλει να πει
πως σκοτεινή δεν παναπεί δυστυχισμένη
πιάνει το φτυάρι
«πες πού να θάψουμε ρε Γιάννη τόσα όνειρα»
