βγηκα στον πηγαιμο για το νησακι.
στον αφαλο μου υπαρχει κατι
-λαστιχο ειναι; ελατηριο; μαγνητης;-
που με τραβαει πισω στην αθηνα
ματι κυκλωπικο σε καθε μου παλαμη
να στρεφεται ηλιοτροπικα προς τη μερια της•
εκεινη κιρκη ανεστραμμενη
απο γουρουνι ανθρωπο να με μεταμορφωνει
στο στομαχι μου γροθιες
να κυνηγανε λαιστρυγονες
κι αυτος ο κομπος στο λαιμο
που δεν μ’ αφηνει να της πω
πως:
(εκατον οκτω μνησ-θη-τηρες
κι εγω στη μεση κυριος)
«και να που ερωτευτηκα.
οχι την πολη, βρε ηλιθια, εσενα»